Eu non me decatei do trato ata que xa estaba feito. Non podo
concretar un día e recrearme nel dicindo – aquí comezamos nós- simplemente
aconteceu. Os teus sorrisos son un espello dese pequeno xesto que é a amizade,
e rompelo, traerá consigo sete anos de mala sorte. Empréstame pois, unha
xornada máis dese zume de ledicia, e que a lonxevidade non traía máis que sede.
Cheers Ferre.
domingo, 5 de mayo de 2013
Mum
Esa liña imposibel de resquebrar. Ese todo que fixo da luz do
día un paso doente para aquela muller. Ollaa, ela mira por ti. Sangue, latexo
descompasado no inóspito lugar que dicimos chamar – terra – mais en terra de
ninguén, segue collendo un chisco mais dese tesón, e os agarimos desbordan nun mar
de calma. Medrar non é sinxelo. Deixar de vivir a través dun mesmo, non ten que
selo. Entregoume pois, o 23 daquel inverno do 91 o agasallo dun “a miña vida
pola tua”. She´s the one.
E agora...que ?
É foi así como cheguei ata aquí. Ata empequenecer pola falta
de terte preto. Ata encollerme tanto que mesmo non me escoito respirar. Cóntame
ti o comezo, pero deixemos o final sempre para un chisco máis adiante.
sábado, 4 de mayo de 2013
2 de marzo do 2013
Xa case non me decato de cando comezou a conta atrás. Aló quedan
eses lamentos perdidos, entre beizos e asubíos de agarimos próximos. Fasme
esquecer aquelas tebras que asexaban a cidade do pretérito. Non te enganes, aínda me decato
do que tentas esvaecer, as pesadumes non andan lixeiras e aférranse, forte,
tanto que case esganan. Pero o teu ollar, faime dicir, ceo, hoxe esquecécheste
da grisácea canción.
ler xente
Reflexiono, matino no sentido das persoas e a sua semellanza
cos libros. Recréome no seu cheiro, nese movemento ó trocar de páxina e mesmo
no son que produce o seu retumbo no chan. Aquel
que proclamaria harmónico. Dame un novo caderno, unha nova historia. Ou
dame baleiro, só o cheiro, só a caída e o golpe final. Dame as cores da sua
cobertura, esa foto da nena perdida nun mar de dúbidas, de ollar triste, que
non conta os trasgos e demos que ten gardadiños no peto. Subliño as frases que
levan consigo un sentido livián, mesmo agarimoso. Volvoas a ler, e non semellan
o mesmo. Estraño aquela primeira vez, na que as verbas se desfacían doces nos
meus beizos o pronuncialas.
morriña
27 de febreiro do 2013
Abrásame a frialdade da tua ausencia. Quedaron impresas as
apertas na miña pel e non se dan esvaecido co farfullar da auga. Escorregan os
días, pero a monotonía do baleiro cae dun xeito
máis repentino que a verba “agora”. A cotío tento lembrarme do que me
trouxo a estas terras, cheas de tantos soños e faltas de tanta esperanza. As
xanelas respiran con forza , mais non vexo a queixume dos pinos e as bágoas
chían por ver a lúz do día. É noite,- miñas meniñas- gardádevos da tormenta da
realidade.
17 de febrero do 2013
Os risos retumban nunha parede de xeo. Das verbas pasadas, só
quedan os suspiros entrecortados ó pronuncialas. Non é unha boa lembranza
quedarse na lembranza, nin tentar colgar o meu ente en entes esvaecidos. As
súas sombras camiñan aínda, pero escoita. Escoita e verás a frialdade dos seus
pasos, a súa indiferencia. Tanto ten agora, rexurdir nun espazo semellante se
nada é igual. O segundo, o segundo de todos os pasos é o máis crítico, aquel
que desdebuxa o pasado e escribe un presente lastimado de futuro inquedo.
Estas cordas non son seguras – dime o meu pensamento- mais,
mesmo descoñezo se o que me aferro son cordas ou clavos ardendo. Tanto ten. Comecei o debuxo fai tempo, sen
unha base aparente. As ideas dun rostro xerais, con algún ápice de semellanza
contigo, e sego buscando ese motor, ese brilar dos teus ollos que tanto me
apaixona. Iso, é algo que non se pode retratar, e que mesmo agora, nin sequera
podo ver. Volver atrás, retornar a unha paraxe descoñecida e na que tantas
veces caín de fronte. Pero todo busca un sentido, e “todo” non é “todo” nin
moito menos. Pero esas apertas fúndense coa cordura dos meus actos. Semella que
Morfeo me emprestou a idea de tocar unha melodía sen mirar atrás. Tentarei
aprender dos seus erros.
probablemente sacado dun "dominco" calquera
16 de outubro
Dime pedra , e direiche auga. Escoita, o asubío das ondas
tentando chegar máis lonxe do que nunca poideron, e voltando cara atrás, coma a
vida mesma. A humidade, impregnanos por dentro, o bafo rompe contra os cristais
e debuxamos unhas verbas que semellan sacadas dun conto. Ti, quizáis sexas o
mellor desta paixase, case sacado da nada, pero impregnando as cores frías da
atmosfera coa túa calor.
limosinho
Nin eu mesma son quen de recoñecer o meu reflexo nas augas da
escuridade mellor ca ti. Nunca espallar a mirada ó Sur foi tan doce.- M.R.L.C
dúbida
17 de Setembro
Por mor da autorreflectividade, por non pensar no que penso,
nin tentalo sequera. Aquí de novo se
desdebuxan eses tremores do corazón que formaban liñas verticais, liñas grosas
arredor do mesmo. O paso foi aberto e a corrente de aire arrefria neste tempo
húmido. Pecharás a porta, ben sei que o has
facer.
así deu comezo un 8 de agosto do 2012
8 de Agosto
O gris asoballa as sombras, o verde recobre o chan, o
vermello pinta as rúas de paixón. Todas e cada unha das cores da illa de ouro.
As lembranzas, xogan ensimismadas nunha rotonda sen fin. É mellor collela pola
esquerda, tentar cambiar a dirección. Sempre se regresa o punto de partida, dun
xeito ou do outro, sempre se acontecen ideas de luz e calor. Vexamos pois as
cores, sen esquecer ese cheiro de agarimos e tranquilidade. É ben sabido que a
caixa máis grande é a dos cheiros a doce, a calor, a un suxeito
inesquecible…pechemos con chave entón. Comeza a estadía dos trocos, que me dás
vida, por este tempo?
a sombra do que foi
Foi tan efimero que dubido que existira algo polo que poder
sorrir.
O día suxire mañan, mais mañan non dá chegado.
foi un 18 de outubro, daquel ano tan singular - 2011
Espertei de socato, entre saloucos. A suor volve espallarse
nun mar de augas mornas. Xa non se recoñece o cheiro da ledicia, a podredume
semella querer voltar agocharme. Cóntame logo, porque lle das paso? Non quero
trocar nada, non quero tentar finxir que es o que non es, o coñecemento nunca
tal me fixera soñar, e agora descoñezo, e volvo espertar nese mar de augas
mornas, tan salgado que case fai feble a esperanza dun mañán aberto. Fico de
novo no punto de partida.
punto de inflexión
Cando leas isto, eu xa o terei escrito. É como cando te bico,
que xa o tiña pensado.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)